Beide data hebben voor Nederland en Frankrijk dezelfde betekenis. Herdenking van de doden.
In Orry-la-Ville bevindt zich het Ereveld voor de Nederlandse soldaten die gevallen zijn in Frankrijk. De afgelopen paar jaar hebben Marcel en ik de grote eer gehad om namens de Nederlandse Vereniging voor Parijs e.o. een krans te leggen. Marcel als voorzitter en ik als vice-voorzitter. Het was weer een zeer indrukwekkende ceremonie. Onder stralende mei luchten. Gelukkig was het minder heet als vorig jaar toen verschillende aanwezigen zich niet op de been konden houden oftewel bezweken onder de koperen ploert. Na afloop was er gelegenheid om het glas te heffen. We zijn niet lang gebleven omdat we niet in de avondspits terecht wilden komen. Orry-la-Ville ligt op zo`n 50 km ten noorden van Parijs. En de A1, via de luchthaven Charles-de-Gaulle, vervolgens de A86, slippen tegen vieren al snel vol.
Thuisgekomen hebben we het pakken van de koffers en auto afgemaakt zodat we donderdagochtend meteen konden vertrekken.
Marcel had al eerder gezegd dat we woensdagavond zouden moeten vertrekken om de grote uittocht van het lange Hemelvaart-weekend te vermijden. En dan ergens overnachten, bijvoorbeeld op een van onze vaste overnachtingsadressen in de Creuse. Maar we waren te laat. De volgende dag was het inderdaad een groot drama op de uitvalswegen. We stonden in een langzaam rijdende file tot even voor Orléans. Daarna was er geen vuiltje aan de lucht. Maar we kwamen pas tegen vijven bij Hans en Siranouche aan ipv om 15.00. Grumpf! Een leer voor een volgende keer? We hebben fijn bijgepraat en zijn de volgende ochtend tegen half twaalf verder naar het zuiden gereden. Marcel had in de ochtend nog een werkinterview.
Onderweg stak een stormachtige wind op: le vent d`autan of le vent des marins. Deze wind waait van de Golfe du Lion via de Toulouse Lauragais vlakte naar de Atlantische kust. En kan windstoten van 100 tot 120 km bereiken. De storm heeft een paar dagen aangehouden.
Op zondag, 8 mei, vond de Franse herdenking plaats. De voorzijde van ons huis kijkt uit over het dorpspleintje met geknotte plataanboompjes en het oorlogsmonument. `s-Morgens vroeg had Marcel al gezien dat er vlaggen werden neergezet bij het monument. Na het ontbijt begon hij met het wegbikken van de tegeltjes achter het fornuis. Het maakte een hels kabaal en dat op een zondagochtend. Ik ben naar de buren gegaan om uit te vinden of het kabaal tot hen doordrong. Dit was gelukkig niet het geval. De buurvrouw maakte me erop attent dat de ceremonie om 11.30 zou beginnen. Het was nu 11.25. We zijn er allebei geweest. Niet in ons zondagskloffie, maar dat viel niet eens op. Dit is tenslotte de Ariège, Catharenland! Na afloop bood de burgemeester een drankje aan in het gemeentehuis. Dit was dé gelegenheid om ons voor te stellen. We hebben met allen gesproken, niet dat men nieuwsgierig was. Hoe kom je erbij….
Maartje