Auteursarchief: Marcel Michelson

Bubbels, bobbels, luchtbellen

Het begon een paar weken geleden. Het afwateringssysteem maakte overuren althans zo klonk het. Het is een oud huis met haar kwalen die soms van licht tot erger worden.

Een voorbeeld: als we een douche namen en het toilet op de begane grond werd tegelijkertijd doorgetrokken, dan ‘rochelde’ het toilet op de eerste etage. Erger nog als de wasmachine op datzelfde moment aan het spoelprogramma begon dan leek het of het huis tot leven kwam. We dachten dat er ergens in het binnenste van al die leidingen een grote luchtbel zat. Of er was een opstopping die ik (Maartje) probeerde te vermorzelen met liters chloorwater en schoonmaakazijn. Toen Marcel vorige week het toilet gebruikte toen leek het tot een vulkanische uitbarsting te komen. Op zo’n momenten realiseer je je dat het binnenste van het huis veel raadsels heeft.

Dus hebben we onze loodgieter Eric Garcia gebeld. Ik heb zo goed en kwaad als het ging uitgelegd wat er aan de hand was. Onze versie dan. Hij zei ‘maak je geen zorgen, ik kom zaterdag vroege avond langs’. Vroege avond werd tenslotte even voor achten toen zijn bekende busje voorreed. Hij wilde naar boven gaan om te kijken of het probleem in de badkamer lag. Maar stopte meteen op zijn schreden toen ik hem vertelde dat de ‘rochelende’ geluiden ook hoorbaar waren in het toilet en meer specifiek het kleine fonteintje. Hmmmm. Laat ik eerst maar eens kijken hoe het met jullie afvoerputje is gesteld. Afvoerputje? Yep, waar de afvoerleidingen uitkomen in de grote rioolbuizen. Het was me de afgelopen dagen al opgevallen dat het vochtig was rondom dat putje. Maar ja wat wil je het heeft gesneeuwd en veel geregend.

Eric maakte het putje open en toen was het zelfs voor mij duidelijk dat het putje tot aan de rand verstopt zat. OEF! Mijn eerste vraag was ‘wie is hiervoor verantwoordelijk’. Wie moet het opruimen. Hij zei dat wij dat zijn. Dus het gedeelte tot aan de hoofdbuis. Hij heeft het putje met emmertjes geleegd. Marcel scheen bij met een zaklantaarn en leegde de volle emmers in een ander putje. Het werd later en later en af en toe klonk er een ‘hmmm’. Eindelijk tegen tienen mocht ik de verschillende kranen openzetten om te kijken of het water wegliep. En OUI!

De ‘rochels’ zijn weg, zelfs als we de twee wc’s en de afwasmachine en de vaatwasser tegelijkertijd gebruiken.

Kijk als je de symptomen kent dan was het eigenlijk al geruime tijd duidelijk dat er een probleem was met de afvoer. Zoals het niet altijd 100 procent doortrekken van de wc beneden.

Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. We hebben weer iets geleerd.

De laatste dagen kregen we opmerkingen van veel mensen in het dorp dat we de riooldienst hadden kunnen bellen…en die komen ook binnenkort voor een inspectie.

Gouden dagen

September dreaming

De mooie septembermaand eindigt met de laatste ‘Indian summer’ temperaturen. De nachten worden koeler. De zwaluwen zijn naar warmere oorden vertrokken en de ganzen oefenen hun V-formaties. De bomen verliezen hun groene vachten en veranderen in goud.

Dit jaar vierde mijn moeder haar 80ste verjaardag. En dat wilden we vieren met zijn allen. In totaal zo’n 2800 km gereden. We vertrokken op de 8ste. Onze Q5 vond het dolletjes om weer eens lange afstanden te mogen cruisen. De route ging dit keer niet over Parijs. Maar ‘binnendoor’ via Clermont-Ferrand met een overnachting in de buurt van Chablis.

De terugreis voerde via Reims met een overnachting in Salbris. De hotels in Meerssen waren volgeboekt. Uitgeweken naar hotel Lahaye in Houthem-St Gerlach. Op zondag pikten we ook nog Noortje’s verjaardagsfeestje mee, ons nichtje is 13 lentes jong. Na een bezoek aan Marcel’s ouders vertrokken we op de 12de weer zuidwaarts.

Ik probeer met de korte zinnen de snelheid weer te geven van ons flitsende reisje van zuid naar noord en van noord naar zuid.

Felix de Lagarde hoefde in onze afwezigheid niet op een houtje te bijten. Hij werd liefdevol vertroeteld door Francine onze buurvrouw.

Op de 13de ontmoetten we Fons, die met zijn camper door Frankrijk trok. Ietsje langzamer dan wij. Het was zijn eerste bezoek aan ons in Lagarde, St Geeee, kende hij al. Woensdagavond een ‘koot de boeuf’ op de bbq en donderdagavond leefden de beide keukenprinsen zich uit op de Lacanche (het fornuis).

En nu zijn we aangekomen in de laatste week van september.

Op 30 september is het precies een jaar geleden dat we neerstreken in dit paradijsje. Het is een leven zonder de stadse stress. We hebben onze vaste adresjes voor vlees, groenten en fruit. Het Occitaans taaltje heeft steeds minder geheimen.

Marcel was bijna benoemd tot raadslid, ware het niet dat we nog net niet lang genoeg hier wonen. We waren nog niet in de plaatselijke belastingannalen op genomen. Er komt ongetwijfeld een tweede kans.

 

Maartje

De vele levens van Felix

Zoals jullie wellicht weten zijn wij de hoofdsponsor van een zwart-wit katje dat officieel staat geregistreerd als “Felix de Lagarde”. Het eet meestal hier, komt dan luid mauwend van ver uit de velden of het dorp naar de deur toe, gaat met staart omhoog ’s avonds snel mee naar de bijkeuken om een zakje “nat” voer te krijgen en daarna gaat het zich wassen.

Toen het nog frisjes was ging hij daarna op de bank of op een stoel slapen. Heel in het begin bleef hij tot zo’n zeven uur in de ochtend. Nu wil hij er al eerder uit. Met het mooie weer zelfs direct na het eten, en dan gaat hij op het tuinmuurtje slapen om daarna weer te gaan jagen en spelen.

Op maandag avond, het was al laat en donker, zat Felix met ons buiten. Opeens was er een vrouwenstem en de kat schoot weg richting het kerkhof. Daar hoorden we de vrouw praten tegen “le petit chat”. Felix kwam pas de volgende ochtend terug.

Op dinsdag gebeurde hetzelfde dus Maartje is eens nonchalant naar het kerkhof pad gegaan waar ze twee mensen zag die Felix een bakje voer gaven. Nou ja!

Het zijn Anna en Philippe uit Rambouillet, in de Yvelines, die hier een tweede huis hebben. Dat huis staat naast het huis van de oorspronkelijke eigenaars van Felix. De kat werd daar door de kinderen gepest, met pijl en boog bijvoorbeeld, en Felix die nog geen Felix was nam de vlucht. De buren zorgden zo goed als kwaad het ging voor hem maar na hun vakantie gingen ze in September naar het noorden terug zonder de kat mee te durven nemen.

Wij kenden Felix toen al, maar hij woonde niet bij ons omdat we nog niet verhuisd waren en omdat ik officieel allergisch ben voor katten. We hebben tussen ons verblijf en de verhuizing de buurvrouw eten laten zetten voor de kat, onder een afdakje in de tuin.

Toen we in Oktober hier kwamen wonen, bleek de kat ook soms onderdak en eten te krijgen bij Catherine, een oudere mevrouw verder in de straat.

We hebben gezamenlijk de castratie van de kat betaald en zij vangt de kat op wanneer we er niet zijn. Maar soms was hij niet bij ons en niet bij haar, terwijl het hard regende, bijvoorbeeld. Toen had hij dus weer onderdak bij zijn eerste opvang adres.

Anna en Philippe hadden eraan zitten denken om de kat dit keer naar het noorden mee te nemen en ze waren verbaasd over hoe goed verzorg hij was vergeleken met het beschadigde en zielige katje van een jaar geleden. Nu weten ze wie de hoofdsponsor is, en de kat blijft hier, maar hij slaapt af en toe bij hun.

Vanmorgen om zeven uur stond de kat op het tuinmuurtje te miauwen, zoals wel gebruikelijk. Ik opende de deur en hij kwam me kopjes geven aan mijn benen, maar zocht niet meteen zijn etensbak op. Helemaal niet, hij ging weer naar het muurtje en ging zich likken – meneer had al ontbeten en zat tussen zijn eerste en tweede liefdes in…

Bordeaux blijft leuk ook als buitenstaander, wijnfeest ging onze neus voorbij.

Elke twee jaar is er in Bordeaux een internationale wijn en drankenbeurs; de Vinexpo.
Als journalist bij Reuters, met een hobby in wijn verhaaltjes, ben ik daar zo gedurende zes jaar naar toe gegaan. De eerste keer kwam ik erachter dat er een “persdiner” was en melde me aan. Met wat vijven en zessen werd ik toegelaten en ging ik in smoking en met vlinderdasje naar Château Rothschild. waar baronesse Philippine ons een geweldig diner voorschotelde, met voortreffelijke wijnen en een groots vuurwerk festijn.
Ik zat toen aan tafel met de prins van Luxemburg en we dronken “zijn” Haut Brion en de huiswijn, Mouton Cadet. Niet slecht. We werden in een bus teruggereden naar de stad en de journalisten wisselden ervaring uit. De uitverkorenen waren helemaal onder de indruk van hun avond aan de tafel van La Tour.
Vervolgens werd ik uitgenodigd, en daarna zelfs met echtgenote, en deden we verschillende Châteaus aan, met tafelgenoten als Martin Bouygues – Château Montrose – of Carole Bouquet met Philippe Rothschild. Het eten werd door sterrenkoks verzorgd, soms zelfs meerderen, en de zalen waren rijkelijk gedecoreerd.
Nadat ik weg was bij Reuters ben ik nog wel naar Vinexpo gegaan, ik schreef nog over wijn voor het agentschap en ook voor Forbes. Maar in 2015 dacht ik dat het de laatste keer was, bij Margaux.

Summum
Dus wat schetste mijn verbazing toen ik in januari, doorgestuurd uit Saint Germain en Laye, een “vooruitnodiging” kreeg voor een diner bij Chateau Latour. Latour, het summum, flessen van duizend tot twee duizend euro…
Dus ik accepteerde graag, ook namens mijn vrouw, en gaf de adreswijziging door. We boekten een kamer in Bordeaux, want rond de Vinexpo is het moeilijk en duur, en wachtten af.
Er kwam niets dus ik stuurde mailtjes en LinkedInberichtjes maar kreeg geen antwoord. Ook de telefoon gaf alleen een antwoordapparaat.
Het was een gunst en een eer dus je gaat niet te veel stennis maken, en dan, ik schrijf amper nog over wijn.
We zijn wel naar Bordeaux gegaan afgelopen weekeinde en hebben er een prettige tijd gehad in een mooi appartementje in de Chartrons buurt. Het was warm. Op zondagavond hoorden we vuurwerk; dat zal het einde van het diner zijn geweest.
Wellicht als ik me toch had ingeschreven als pers voor de Vinexpo en een badge voor mezelf en Maartje had geregeld, zoals twee jaar geleden, was de uitnodiging toch gekomen. Maar het zou toch niet “juist” zijn geweest; het was mooi zolang het duurde.
Op zaterdag aten we bij Noailles in Bordeaux. Maartje had gebakken eendelever en ik een voortreffelijke kalfskotelet. We hadden een fles Léoville Barton uit 2011, heel aardig en nog net betaalbaar. Latour kunnen we ons niet veroorloven, zeker niet in een restaurant, misschien wel hun tweede wijn; Les Forts de Latour. Wellicht voor mijn 55ste verjaardag – het leven gaat door, sommigen dingen gaan voorbij en andere staan te komen; c’est la vie.

Van Charleroi naar Carcassonne

In november 2016 hadden we de eerste keer het huis vol met gasten. Truus, Hille en Bep. Het was de vuurdoop.
En deze doop had het huis goed doorstaan.
Het was even spannend of de verwarming voldoende verwarmde, idem voor de warmwatertoevoer. De open haard was toen nog niet functioneel omdat de schoorsteenveger nog niet was geweest.

Van 18 tot 21 mei kwamen mijn moeder, Stephanie en Richard.

Een kennis uit het dorp had ons de tip gegeven om naar vluchten te kijken van Charleroi (aka Brussel-Zuid) naar Carcassonne.

En verdraaid, Ryanair, vliegt op de hoofdstad van de Aude. Goedkoop en een stuk dichter bij Lagarde dan Toulouse. Stephanie heeft de vluchten geboekt – totale prijs EUR 180 voor hun drietjes. Natuurlijk moesten ze van Maastricht naar Charleroi rijden. Maar dan nog – voor zo’n prijsje!!

Terug naar de tweede vuurdoop.
Voldoende verwarming konden we afstrepen. Ook het warmwater was geen probleem. Hoewel we een paar dagen ervoor nog een watertoevoer probleem hadden. Een avond hebben we de open haard aangehad. Omdat het gezellig is en omdat mama het een beetje frisjes vond. En omdat ik het leuk vind om een vuurtje te stoken.

Het waren een paar hele leuke dagen. Ofschoon het weer zich niet helemaal van een zuid-Franse zonneschijnkant liet zien.
Geen zwoele avonden, helaas.

We zijn begonnen met een bezoek aan Carcassonne, de historische ommuurde stad. Meteen na aankomst, want we waren tenslotte al in de buurt.

We hebben in de omgeving getoerd. De bergen in, richting Chateau de Montsegur. De bronnen van Fontestorbes. Het lac Montbel. Het kerkje van Vals. De winkeltjes en overdekte passages in Mirepoix. De vrijdagmarkt in Lavelanet.

Fontaine de Fontestorbes

Fontaine de Fontestorbes

We hebben gepicknickt, geluncht in Mirepoix. En Marcel heeft zich uitgeleefd in de keuken. De eerste avond heeft hij ons getrakteerd op een Mounjetado (= cassoulet Ariègeois).

De dagen gingen veel te snel voorbij. Voordat we het wisten zaten we weer in de auto naar de luchthaven.

En ja, toen liet de zon zich uitbundig van haar zuid-Franse kant zien….

Maartje

De drie gratiën

De drie gratiën

Het eerste luik

Luik, luiken en een dood muisje

De beste stuurlui staan wal. Goede welgemeende raad niet meteen maar naast je neerleggen. En zo kan ik er nog een aantal aan toevoegen.
We wonen in een dorpje waar iedereen zich met iedereen, tot op bepaalde hoogte uiteraard, bemoeit.

Zo dus ook met ons nieuwe project ‘renovatie van de houten luiken’. Een eerste aanzet schreef ik vorige week op deze pagina.

We zijn een weekje verder. En ja het eerste luik is gereed. We werken in de impasse en er lopen de hele dag mensen voorbij.

Zoals ook Ginette die ons op niet mis te verstane wijze vertelde dat we de openingen en gleuven in het hout eerst moeten opvullen met ‘pâte à bois’. Ons argument dat een deskundige ons vertelde dat dit niet nodig is. We gebruiken tenslotte een goede kwaliteitsverf. Bleef ze gewoon voet bij stuk houden.

En tja, misschien heeft ze ook wel een beetje gelijk. Maar het ging ons te ver om van voren af aan te beginnen met dit eerste luik.

Het tweede luik is nu schoon geschuurd en van de drie eerste kleurlagen ontdaan. Marcel heeft aan beide kanten de gaatjes en gleufjes opgevuld met de ‘pâte à bois’. En nu is het weer aan mij om het ‘anti-insekten spul’ aan te brengen.

Op een ochtend vonden we een veldmuisje op de werktafel.
Geen idee hoe het daar beland is. Het is dood welteverstaan. Maar hoe het beestje aan zijn einde is gekomen?

Als het een speeltje was geweest van een van de katten dan had het er niet zo vredig bijgelegen.

Maartje

muis

muis

Werk aan de verfwinkel

We hebben de afgelopen weken weer volop aan ons huis gewerkt.

Dit keer zijn het de luiken waar we het op voorzien hebben. En dan vooral aan de tuin kant. Deze kant ligt namelijk op het volle zuiden. En is het onderhoud er het dringendste.

Alvorens de luiken te attaqueren hebben we de kozijnen van de twee ramen op de begane grond en de tuindeur van een nieuwe laag ‘lazuur’ voorzien.
Eerst heeft Marcel het hout geschuurd. Daarna heb ik er twee lagen ‘anti insekten spul’ op aangebracht gevolgd door twee lagen beits.

Intussen hadden we professioneel advies van Françoise Picard gekregen over de aanpak van de luiken. Zoals zij het bracht dachten we ‘dat wordt een makkie’ dit kunnen we doen. Je voelt hem al aankomen. Dus geen makkie. Marcel heeft het kleinste luik geschuurd. Er kwamen verschillende kleuren tevoorschijn. Volgens mevrouw Picard hoefden we niet tot het uiterste te gaan….. Dus de twee lagen ‘anti insekten spul’ aangebracht en toen de eerste laag Rouge Basque. En daarna nog een laag.

Het resultaat is BEDROEVEND. Je ziet duidelijk de verschillende lagen door het rood doorschemeren.

Vanochtend naar de Brico Marché gegaan om advies in te winnen. De deskundige ziet het sombertjes in. Hoogstwaarschijnlijk moeten we de luiken helemaal tot op de naad afschuren.

Toch proberen we het eerst nog met een laag of twee grondverf.

Wordt vervolgd.

Maartje

luik

daslook

Daslook/Look-zonder-look/Bärlauch/Ail des Ours

Wat hebben deze namen gemeen?

Gisteren was ik weer met mijn bekende wandelclubje onderweg. Dit keer liepen we 8.4 km rondom Varilhes. Het is het soort provinciestadje waar je omheen rijdt en het ligt aan de A66, de snelweg die naar Andorra gaat.

Het ligt aan de rivier l’Ariège en dat is dat. Verbazing dus alom als je naar het oude centrum loopt; het heeft een mooie stenen boogbrug over de l’Ariège. En een overdekte wasplaats, een achttal bassins waar vroeger gewassen werd. En natuurlijk een overdekte markthal.

We parkeerden de auto’s bij het zwembad.

De wandeling voerde ons langs weilanden waar paarden en ezels heerlijk losliepen. Door holle wegen. En huizen waar de blauweregen uitbundig bloeide. Het was geen wandeling met grote hoogteverschillen. En helaas zagen we de inmiddels bekende bergen niet omdat deze in mist gehuld waren.

Nu kom ik aan bij de titel van dit stukje.

Het is een kruid dat je in het voorjaar in de weilanden en in de berm vindt. Als je de blaadjes tussen je vingers wrijft ruik je een lichte knoflookgeur. En ja, je kunt het eten !

Het is echt het ultieme bewijs dat het lente is !!

Maartje

Varilhes

Varilhes