Maandelijks archief: december 2015

Een week vol verrassingen

Vorige week zondag (13 december) keken we een week vooruit. Het beloofde een volle verrassingen week te worden. Terugkijkend klopt dat helemaal.

Het begon op dinsdagavond. Kennismaken met Huygens cosmetica produkten, onder het genot van een drankje en borrelnootjes, in hun vestiging in de Marais. Gevolgd door een champagne cocktail, georganiseerd door onze vriend en VIP-voorzitter Frederik Boriau, in de bar van het Hilton Hotel Saint-Lazare.

Op maandag was Fons Triest, onze goede vriend uit Almere, die we regelmatig ontmoeten in Dieppe, in Parijs aangekomen. Samen met Margie, zijn vriendin uit Landsmeer hadden ze een vijf-daags bezoek gepland. We stelden voor om met hen te lunchen op woensdag. Het werd het Café Louis Philippe. Het was super gezellig met een café calva als afsluiting. Daarna rondlopen in de Marais met een happy-hour biertje bij Le Père Fouettard.

Het klikte tussen ons viertjes. Tja, wat wil je ook : drie Amsterdammers en een zuiderlinge. Fons en Margie hadden de Champs `by night`nog niet gedaan. Dus, ja, je raadt het al.

Donderdagavond liepen we met ons viertjes over de `mooiste avenue` ter wereld. Na veel oooh, aaaah, wat mooi. Kwam de vraag `waar zullen we gaan eten`. Marcel stelde Wepler voor, een brasserie aan de Place de Clichy. Het werd een diner, dat we niet snel zullen vergeten. En dat in de positieve zin, uiteraard. Een kleine greep: oesters, halve krab, entrecote, kaasplateautje, Pouilly Fumé, Bordeaux. Een attente bediening, mooie setting. Kortom, een grande finale.

IMAG1674

Oh ja, nog bijna vergeten. Woensdagavond, waren we bij onze vrienden, Anita en Jimmy, dus na het happy hour biertje. Ze hadden ons uitgenodigd voor een pre-Xmas etentje. Zelfgemaakte foie gras, magret de canard, brie au truffes.

 

 

 

Een avondje uit: Theater King Edward VII

Een paar maanden geleden had ik me in een opwelling geregistreerd bij WICE. Ik ging naar de open-dag en mijn email adres werd in de hoge hoed gegooid. Een paar dagen later: “surprise, surprise: u heeft twee theater tickets gewonnen”. We kozen voor `le mensonge` met o.a. Pierre Arditi, op 19 november. Helaas moesten we die datum annuleren omdat we toen andere dingen aan ons hoofd hadden.

Maar we kregen de kans om een andere datum te kiezen, het werd 10 december. Uitgerekend die dag besloot het RER A personeel te gaan staken. Het is ook altijd wat… Maar dit weerhield ons er niet van om naar Parijs te gaan. We parkeerden de auto in La Défense en namen vandaar de metro naar Concorde.

Het was een heerlijk avondje uit in theater Edward VII. Deze Engelse koning, die een groot liefhebber was van Parijs, heeft in 1911 dit theater opgericht. Het diende eerst als cinema en heeft nog steeds die opstelling zoals je die in de oudere bioscopen aantreft, zoals de stalles.

En het toneelstuk is een aanrader!

 

edwardVII

Vrijdag 13 november en verder…

Na een paar `nee` reacties had ik eindelijk beet. Een uitzendbaantje van 12 november t/m 23 december. Qua inhoud stelde het niet veel voor: bellen met Belgische bedrijven, in het Nederlands, mijn sterke punt. Maar een baantje = een baantje. Wat een genot om `s morgens met duizenden anderen met de RER A naar Parijs te gaan. Het duurde welgeteld twee werkdagen. Op vrijdag de dertiende kreeg Parijs, Frankrijk en de rest van de wereld de vreselijke aanvallen te verwerken. Marcel en ik kregen ook ander slecht nieuws. Emma overleed diezelfde avond, vredig thuis in haar bed. Marcel was haar testamentair executeur en moest alles regelen. Wat doe je dan? De Ariège is erg ver weg, zo`n 800 km. Je vertrekt op zaterdagmiddag voor de eerste 300 km. En op zondag kwamen we tegen vieren aan in Lagarde. Vreemd, hoor. De luiken waren dicht, we roken geen sigaartjes en de welbekende hese stem klonk ook niet. Er volgden drukke dagen. Het regelen van de crematie, afspraken bij de bank en bij de notaris. En tussendoor het uitzendbureau en werkgever op de hoogte houden. Dit laatste `duurde` welgeteld twee dagen. Op dag drie kreeg ik te horen dat de werkgever het contract voortijdig had ontbonden. Ik zat tenslotte nog in mijn proeftijd. Er gaat dan van alles door je hoofd. Had ik mijn verblijf moeten inkorten en woensdagmiddag terug moeten vliegen naar Parijs? Maar ik wilde Marcel ook niet in zijn uppie achterlaten. Dus werd het een `samen uit, samen thuis`. Op dinsdag, 8 december heb ik me ingeschreven bij de Pôle Emploi. En ik had zowaar een gesprek voor een parttime baan op 10 december. `We nemen later vandaag contact met u op…..`Het is inmiddels, zaterdag 12 december. En geen boe of bah. Wat is het toch met die Franse mentaliteit, niet eens de moeite nemen om iets van zich te laten horen?