We wonen aan de voeten van de Pyreneeën, het dichtstbijzijnde skiestation  ligt op zo’n 40 km en de Middellandse zee op 150 km.

Dus je kunt rustig stellen dat we in een soort driehoek wonen. Skiën, zwemmen – u zegt het maar.

De mensen die hier wonen, maar ook de meteokenners, spreken van een microklimaat. Korte, gematigde winters, een lang voor- en najaar en een zomer met aangename temperaturen. Zo’n max 30 graden met een briesje.

Waarom dit briesje? We bevinden ons in een zogenaamde corridor. In het gebied tussen Narbonne en Toulouse staat er bijna altijd een behoorlijke wind. ‘Le vent d’Antan’ of ‘le vent Marin’. Er wordt ook regelmatig voor gewaarschuwd wanneer je op de péage A61/A66 rijdt. Deze wind komt dus uit het westen.

Nu zijn we beland in 2018. De winter was lang, lang, lang. Met sneeuw tot in maart toe. En het voorjaar was nat, nat, nat. Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat de natuur deze regen hard nodig had.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld in Nederland, waar deze maanden zonnig, zonnig waren. Met geen regen van betekenis. Het probleem dient zich nu aan in Nederland: droogte.

Waar wil ik naar toe? Het microklimaat. Daar is deze zomer weinig van te bekennen. Er is geen hoognodig briesje en het is ongelooflijk WARM. Een geluk dat het voorjaar nat, nat, nat was. De bodem is niet door en door droog. En daardoor hebben we hier ook minder snel last van brandhaarden.

Iedereen roept dat dit ‘ très exceptionnel’ is.

Laten we het hierbij houden. En dat we spoedig de ‘ vent d’antan of de vent de marin’ weer mogen verwelkomen.

Maartje  06082018

De luiken aan de straatkant (lees – noordkant) van ons huis zijn beschilderd in een Baskische rode kleur. Waarom ik dit schrijf? Omdat ik erg tevreden ben met het resultaat. Waarom dit herhalen?

Als je terugbladert op de website dan stuit je op mijn vorige verslagen over het wel en wee van schilderen van luiken. En nee dit wordt geen dramaverslag.

Al doende leer je over merken, werkzaamheden, kostenplaatjes en hoe op die kosten te besparen of juist niet.

Toen wij vorig jaar aan de Hercules taak begonnen van de ongeveer VIJFTIEN luiken, vroegen we advies over de juiste manier van werken, welke producten te gebruiken etc. etc. Al doende leerden we ook van dorpelingen die welgemeend advies gaven. Zij die bleven hangen omdat het wel errug gezellig was om met de Nederlandse nieuwkomers te praten. Enfin. Begin september 2017 hingen alle luiken aan de achterkant. We waren begin juni begonnen!

Ik zal niet meer uitweiden over schuren, schuren, insectenbehandeling, onderlaag na onderlaag en ten slotte de DRIE verflagen. Dat is namelijk verleden tijd.

Terugkomend op de eerste alinea. Eerlijk gezegd werd ik van het vooruitzicht zoals beschreven in de vierde alinea niet echt vrolijk.

Marcel herinnerde zich dat Nico Comte, de schilder die verschillende muren binnenshuis had geschilderd, de lokaal geproduceerde verf van Maestria gebruikt. Relatief genomen is dit merk per pot duurder dan V33. Maar een verschil van dag en nacht w.b.t. het werken.

Eén keer schuren – GEEN insectenbehandeling – GEEN onderlagen. Simpel: twee verflagen. And that is it. Omgerekend waren de kosten per oppervlak een stuk lager en mijn humeur veeeeel vrolijker. En uiteindelijk hebben we minder verf gebruikt.

We spelen zelfs met de gedachten om volgend jaar de luiken aan de tuinkant te herschilderen met Maestria.  En niet pas over vijf jaar. Yes, you may call us crazy.

 

AMEN!

 

Maartje, 2-8-18

Het resultaat

 

 

De werkplaats