Manusje van alles

Toen we een jaar geleden besloten om ons te vestigen in Lagarde, hadden we een vaag idee, hoe het zou zijn om in een kleine gemeenschap in te burgeren.

We hadden natuurlijk al van Emma begrepen dat het een ‘close-knit’ community is.

Het is nou ook weer niet zo dat iedereen je op de vingers kijkt. Er wordt toch een beetje van uitgegaan dat JIJ de jongere (ahum) de oudere af een toe een beetje helpt.

Francine, onze bijna 82-jarige buurvrouw, die op 22 december 2016, haar man verloor heeft behoefte aan een praatje. Dus het is dan als vanouds, over de schutting hangen en praten over het natte weer, het zonnige weer, loslopende honden, wat bloeien je tulpen mooi (hint, hint). Vroeger ging ze regelmatig wandelen, dit durft ze niet meer alleen. Dus ga ik elke woensdagmiddag met haar stapvoets een anderhalf uur wandelen. Richting kasteel en weer terug. Onderwijl hoor ik alles, nou ja alles, van en over iedereen.

Wandelen langs het kasteel, Francine (L) en twee andere dorpsgenotes

Een andere oudere vrouw, die voor Félix zorgt als wij er niet zijn, is Catherine. Ik heb een paar keer onkruid gewied in haar tuintje en laatst vroeg ze of ik haar kon helpen houtblokken naar binnen te dragen. Ook vroeg ze of ik een keertje haar ramen wilde lappen. Tja, over dat laatste heb ik een beetje mijn twijfels, het is er ook nog niet van gekomen vanwege het slechte weer eerder deze week.

Daarnaast heb ik mijn wekelijkse wandelclub en werk ik in de tuin, probeer ik het huis zo stofvrij mogelijk te houden, rij graag rond in mijn rode A1tje.

Is dit dan toch ‘Het leven in la Douce France gevoel’?

Maartje

Geef een reactie