Het kan verkeren. Er waren twee plekken in Frankrijk die ik “kwijt” was. Eentje was een restaurant/hotel bij de Dordogne waar ik eens tijdens een fietsvakantie (met Sindbad Reizen) enkele jaren voordat ik Maartje leerde kennen kleine gebakken visjes had gegeten.
Zo’n vijf jaar geleden vonden we het terug, Hotel du Pont in Groléjac, en we komen er nu regelmatig visjes eten (indien aanwezig) en om er goedkoop te slapen.
De andere plek was een oester restaurant waar we op onze huwelijksreis waren gestopt op weg naar Saint Valery en Caux. We hebben heel wat kilometers kustlijn afgereden sindsdien maar we vonden het niet.
Nu waren we zaterdag naar Dieppe gereden. Het was mooi weer. Er was wederom geen plek bij Le Turbot (ze worden te populair nadat ik over ze geschreven heb) en de vismarkt was al bijna over en er lag niets dat ons aansprak. We hebben wel groenten en kaas gekocht en best aardig gegeten in La Cravache d’Or (het gouden zweepje). Daarna zijn we naar de pier gegaan om uit te waaien. Dit keer hebben we de auto daarvoor bij het kerkje van Polet opgehaald en weer bij de pier weggezet. Na een tijdje naar de amateurvissers te hebben gekeken, die ook mandjes in het water hadden laten zakken om “bouquet” garnalen te vangen (nog doorzichtig als het vers is), pakten we de auto met het doel naar een stadje aan de zee te gaan dat ik tussen de krijtrotsen kon zien liggen (voorbij de aardverschuiving waar in januari 2013 een onbewoond huis naar beneden gleed en eerder deze maand een Duitse bunker). We namen daarom een ongewone route, niet gelijk richting Saint-Valery en Fécamp, maar eerst omhoog, bijna naar het kasteel en langs de plek waar de rotsen waren ingestort, en toen weer naar beneden. Er was een uitkijk punt, we stoppen en zien een wit betonnen gebouw met “L’Huitrière” (het oesterhuis) er op geschreven. Dat was het! In Pourville, bijna 25 jaar later. In de zomer kun je er inderdaad nog oesters eten, in het na seizoen kun je er oesters kopen –- uit Normandië en Ierland…Pauline Goubert zei dat ze ook wel de oesters van Veules-les-Roses verkoopt maar die dag niet.
In Varengeville gingen we bij de vuurtoren van Ailly kijken en zagen we leuke wandelroutes voor een andere keer. In Veules-les-Roses konden we de auto niet kwijt en de oester verkoopplaats was leeg dus gingen we door naar Saint Valery en Caux. Daar hebben ze de kade vernieuwd en het ziet er leuk en fris uit. Hier waren er wel drie viskramen en we gingen met spinkrab en welken weg.
Een flesje Calva en een potje mayo. Alles in de Q5 en toen terug via Barentin en Rouen.