Een bizarre dag zo terug in Parijs na onze tripjes rond Kerst en Nieuwjaar. Ik kwam uit de kleedkamer bij de Zweedse gym en ontving een SMS van Maartje die na het zwemmen naar de Lottoboer was gegaan – aanslag in Parijs bij Charlie Hebdo.

Parijs was al op hoog alarm vanwege de strijd tegen Isis en vanwege een groep in Frankrijk opgegroeide extreme Moslims zoals Mohammed Mehrad, die soldaten in burger doodschoot in de buurt van Toulouse in 2012 en Mehdi Memmouche die verdacht wordt van de aanslag op het Joods museum in Brussel in 2014.

Charlie Hebdo was niet mijn favoriete blad. Het was uiterst provocerend met soms kinderlijke tekeningen met blote lichaamsdelen en grove teksten. Ze hadden cartoons geplaatst met Mohammed maar ze stoken ook de draak met andere religies, ze stoken in feite de draak met iedereen.

Toen ik uiteindelijk thuis was bleken er 12 mensen te zijn neergeschoten, waaronder twee politiemensen, een schoonmaker en negen journalisten/tekenaars. Twee van de slachtoffers waren van Moslim achtergrond, immigranten kinderen die een baan in de Franse gemeenschap hadden gevonden als politieman en corrector.

De laatste aanslagen in Parijs waren in 1995, zoals die bij het trein station Saint Michel, door de GIA, een extremistische Islamitische groep uit Algerije. We woonden toen ook in Parijs.

In Londen hebben we op grote afstand de IRA aanslag op Bishopsgate in 1993 meegemaakt.

Het is helaas een kwaad dat vaker voor komt. In een open democratie kunnen geïsoleerde gewapende mensen aanslagen plegen. Om dat te voorkomen heb je een repressieve staat nodig, en dat is niet wat we willen.

De aanslag op Charlie Hebdo is een nieuwe aanslag op de vrijheid en we zullen er meer meemaken. Frankrijk kan niet haar strijd tegen Isis en voor democratie en vrijheid opgegeven.

In die zin heb ik ook een stukje voor Forbes geschreven, op verzoek van de hoofdredacteur. Het is moeilijk snel een mening te hebben en het was al helemaal moeilijk om in de eerste uren meteen de vinger te wijzen naar Islamitische strijders. Dat was wel logisch, maar niet bewezen. Zelfs de leuze over Allah en Mohammed kon uit een andere hoek komen. Later in de dag bleken de verdachten Franse jongeren te zijn die extreem Islamitisch waren geworden en naar Syrië waren geweest om te strijden.

Net zoals Mehrad hadden de veiligheidsdiensten ze in de gaten, maar kennelijk niet voldoende of er was nog niet voldoende bewijs. In Nederland zitten een aantal vermeende sympathisanten van verdachte terroristen al in strikte afzondering. Dat is de andere aanpak. Die mensen zouden onterecht in de bak kunnen zitten terwijl in Frankrijk wellicht mensen onterecht vrij rond lopen.

Ik vond het wel een beetje jammer dat ik niet op de redactie van Reuters zat want bij deze grote zaken gaat het journalisten adrenaline harder stromen. De verontwaardiging bij andere mensen ook en er waren grote bijeenkomsten in Parijs en elders van mensen die hun medeleven wilden tonen. Een heel land had een kater (gueule de bois – houten keel – in het Frans)

We hebben maar weinig van de TV beelden gezien want in onze kleinere kring was er goed nieuws omdat Jimmy na een zware medicijnenkuur van z’n hepatitis A af is en dat werd met een etentje bij hun gevierd. De volgende dag, donderdag, ging Maartje voor het laatst naar de OESO binnen het huidige contract. Wellicht over zes maanden weer een nieuw contract. In de tussentijd dus even niets.

Mijn bedrijfje loopt wel een beetje; ik heb in 2014 zonder de hele tijd te werken toch de helft van mijn Nederlandse Reuters salaris bijeen geschraapt en moet wellicht nu de juridische status van het bedrijfje veranderen. Maar de opdrachten komen onregelmatig en ik bouw amper pensioen op. Vandaar die Lotto boer.

Dus 2015 is spannend voor ons tweeën en ook voor Frankrijk. Wellicht wordt het wat duidelijker in de politiek en komt er ook wat economische groei en dat is dan goed voor opdrachten en banen.

Met de kerst waren we in Nederland en daar zagen we niet veel littekens van de crisis. In Meerssen sloot een inrichtingsspeciaalzaak maar voor de rest was er veel klandizie op straat, ook in Maastricht.

Bij Emma in de Ariège gingen de zaken goed bij Bistrot Castignolles maar in de verdere streek houdt het niet over. Bij Hans en Siranouche in de Lot zagen we ook lege winkels in Labastide Murat en veel huizen te koop.

Maar ja, onzekerheid is nu eenmaal een vast gegeven in een leven.

Juist diegenen die denken alles geregeld te hebben krijgen de grootste verassingen. Wij staan open voor nieuwe dingen en we komen er wel uit, zij het eventjes met wat minder inkomsten, maar met nog altijd een mooi uitzicht en vooruitzichten. En waar hoop is, is leven.

Leve de hoop! Leve de vrijheid!

Montségur in de Ariège is het kasteel waar de Katharen zich verschanstten tijdens een religieuze vervolging door de katholieken in 1244. Zo’n 200 mensen werden verbrand nadat het kasteel overwonnen was.