Na een paar `nee` reacties had ik eindelijk beet. Een uitzendbaantje van 12 november t/m 23 december. Qua inhoud stelde het niet veel voor: bellen met Belgische bedrijven, in het Nederlands, mijn sterke punt. Maar een baantje = een baantje. Wat een genot om `s morgens met duizenden anderen met de RER A naar Parijs te gaan. Het duurde welgeteld twee werkdagen. Op vrijdag de dertiende kreeg Parijs, Frankrijk en de rest van de wereld de vreselijke aanvallen te verwerken. Marcel en ik kregen ook ander slecht nieuws. Emma overleed diezelfde avond, vredig thuis in haar bed. Marcel was haar testamentair executeur en moest alles regelen. Wat doe je dan? De Ariège is erg ver weg, zo`n 800 km. Je vertrekt op zaterdagmiddag voor de eerste 300 km. En op zondag kwamen we tegen vieren aan in Lagarde. Vreemd, hoor. De luiken waren dicht, we roken geen sigaartjes en de welbekende hese stem klonk ook niet. Er volgden drukke dagen. Het regelen van de crematie, afspraken bij de bank en bij de notaris. En tussendoor het uitzendbureau en werkgever op de hoogte houden. Dit laatste `duurde` welgeteld twee dagen. Op dag drie kreeg ik te horen dat de werkgever het contract voortijdig had ontbonden. Ik zat tenslotte nog in mijn proeftijd. Er gaat dan van alles door je hoofd. Had ik mijn verblijf moeten inkorten en woensdagmiddag terug moeten vliegen naar Parijs? Maar ik wilde Marcel ook niet in zijn uppie achterlaten. Dus werd het een `samen uit, samen thuis`. Op dinsdag, 8 december heb ik me ingeschreven bij de Pôle Emploi. En ik had zowaar een gesprek voor een parttime baan op 10 december. `We nemen later vandaag contact met u op…..`Het is inmiddels, zaterdag 12 december. En geen boe of bah. Wat is het toch met die Franse mentaliteit, niet eens de moeite nemen om iets van zich te laten horen?