Het zijn opwindende tijden in mijn Franse leven. Op 26 februari ontmoette ik Herman Koch. En gisteren (10 maart) was het de beurt aan Willem-Alexander en Máxima. Het koningspaar is in Parijs voor een tweedaags bezoek. Marcel is voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Parijs e.o. en had uit hoofde daarvan een uitnodiging ontvangen voor de officiële ontmoeting op 10 maart. Samen met een honderdtal Nederlanders werden we ontvangen in de prachtige zalen van het Hôtel Potocki. We werden voorgesteld en hebben de koninklijke handen geschud. Marcel had een kwartiertje later nog een onderonsje met Máxima. Helaas zijn daar geen foto’s van; we werden met argusogen bekeken door de dames en heren in zwart. Tegen het einde gaven de ambassadeur en W-A een toespraak en zongen we allen een couplet van het Wilhelmus. Dat moment werd door velen aangegrepen om snel een fotootje te maken. Totdat we ook toen weer op de schouder geklopt werden. Geen foto’s aub. Je realiseert je opnieuw dat we veel Nederlanders kennen en zij kennen ons. Ik stond geen momentje alleen.

Nederlandse en Franse vlaggen op de Champs Elysées

Terug naar StGe
Het RER station, Charles de Gaulle – Étoile, ligt op zo’n 5 minuten lopen van het Hôtel Potocki. We moesten opschieten want Marcel had een werkafspraak thuis. Het liep op rolletjes, de trein kwam meteen. Tot de halte Le Vésinet-Centre. Er is een verdacht pakketje gevonden in station van StG….. Oh nee, hè, niet nu. Helaas wel. Deze trein eindigt bij het station Le Vésinet-Le Pecq, de halte voor StG. Dan realiseer je je weer dat je in een soort plattelandsgordel woont. Want er is geen busverbinding en een taxistandplaats is ver te zoeken. Dan maar met de benenwagen, zo’n half uurtje…. Je praat wat met je medeslachtoffers, een oudere dame zegt, hoe moet ik nu naar huis. Een andere dame gaat daarop in en zegt dat ze haar man kan vragen om met de auto naar het station te komen. Ik spring daar onmiddellijk op in (natuurlijk): wij moeten ook die kant op. Zo gezegd zo gedaan. Wij gaan naar buiten en wachten op de reddende engel in een witte Peugeot. Na tien minuten, belt mw met haar man: waar blijf je nou?? Wij staan aan de rechterkant van het station. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, en na veel vijven en zessen, en een twintig minuten later. Ja hoor daar issie dan. We zitten in een hele nieuwe auto met een van de modernste gps-systemen. Maar wat gebeurd er? Mr. X rijdt weg zonder deze in te stellen en voordat we het weten rijden we door de velden, langs de Seine en door dorpjes, steeds verder weg van ons doel. Marcel is helemaal verbouwereerd en durft in eerste instantie niet in te grijpen. Mw. X roept vanaf de achterbank, mijn hemel, wat doe je allemaal. Gelukkig krijgt Marcel op tijd zijn zinnen bij elkaar en vertelt Mr. X de juiste route. Marcel heeft zijn werk op tijd kunnen afmaken en we zijn Mr. en Mw. X dankbaar voor de lift. Achteraf kun je er om lachen.

De oudere dame heeft me bij het uitstappen nog snel haar adres in mijn oor gefluisterd en ons uitgenodigd om een keertje langs te komen.

Toespraak ambassadeur

Maartje