Zoals jullie wellicht weten zijn wij de hoofdsponsor van een zwart-wit katje dat officieel staat geregistreerd als “Felix de Lagarde”. Het eet meestal hier, komt dan luid mauwend van ver uit de velden of het dorp naar de deur toe, gaat met staart omhoog ’s avonds snel mee naar de bijkeuken om een zakje “nat” voer te krijgen en daarna gaat het zich wassen.
Toen het nog frisjes was ging hij daarna op de bank of op een stoel slapen. Heel in het begin bleef hij tot zo’n zeven uur in de ochtend. Nu wil hij er al eerder uit. Met het mooie weer zelfs direct na het eten, en dan gaat hij op het tuinmuurtje slapen om daarna weer te gaan jagen en spelen.
Op maandag avond, het was al laat en donker, zat Felix met ons buiten. Opeens was er een vrouwenstem en de kat schoot weg richting het kerkhof. Daar hoorden we de vrouw praten tegen “le petit chat”. Felix kwam pas de volgende ochtend terug.
Op dinsdag gebeurde hetzelfde dus Maartje is eens nonchalant naar het kerkhof pad gegaan waar ze twee mensen zag die Felix een bakje voer gaven. Nou ja!
Het zijn Anna en Philippe uit Rambouillet, in de Yvelines, die hier een tweede huis hebben. Dat huis staat naast het huis van de oorspronkelijke eigenaars van Felix. De kat werd daar door de kinderen gepest, met pijl en boog bijvoorbeeld, en Felix die nog geen Felix was nam de vlucht. De buren zorgden zo goed als kwaad het ging voor hem maar na hun vakantie gingen ze in September naar het noorden terug zonder de kat mee te durven nemen.
Wij kenden Felix toen al, maar hij woonde niet bij ons omdat we nog niet verhuisd waren en omdat ik officieel allergisch ben voor katten. We hebben tussen ons verblijf en de verhuizing de buurvrouw eten laten zetten voor de kat, onder een afdakje in de tuin.
Toen we in Oktober hier kwamen wonen, bleek de kat ook soms onderdak en eten te krijgen bij Catherine, een oudere mevrouw verder in de straat.
We hebben gezamenlijk de castratie van de kat betaald en zij vangt de kat op wanneer we er niet zijn. Maar soms was hij niet bij ons en niet bij haar, terwijl het hard regende, bijvoorbeeld. Toen had hij dus weer onderdak bij zijn eerste opvang adres.
Anna en Philippe hadden eraan zitten denken om de kat dit keer naar het noorden mee te nemen en ze waren verbaasd over hoe goed verzorg hij was vergeleken met het beschadigde en zielige katje van een jaar geleden. Nu weten ze wie de hoofdsponsor is, en de kat blijft hier, maar hij slaapt af en toe bij hun.
Vanmorgen om zeven uur stond de kat op het tuinmuurtje te miauwen, zoals wel gebruikelijk. Ik opende de deur en hij kwam me kopjes geven aan mijn benen, maar zocht niet meteen zijn etensbak op. Helemaal niet, hij ging weer naar het muurtje en ging zich likken – meneer had al ontbeten en zat tussen zijn eerste en tweede liefdes in…