Op 11 maart stonden twee verenigingsvergaderingen gepland. In de ochtend de Algemene Ledenvergadering van de FANF (Fédération des Associations Néerlandaises en France) waar Marcel uit hoofde van zijn functie als voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Parijs e.o. naar toeging. Deze vond plaats op de residentie. En dan in de avond de Algemene Ledenvergadering van de NLVP (Nederlandse Vereniging voor Parijs e.o), in het Hilton Gare St Lazare.
De vereniging waar ik de functie van vice-voorzitter bekleedde. Ik zeg met nadruk bekleedde omdat ik mij niet herkiesbaar heb gesteld.

Ik had hotel Parisiana geboekt in ons ‘oude’ quartier, in het tiende arrondissement. Nabij het Gare de l’Est en op acht metro stops van Gare d’Austerlitz verwijderd.

Zoals de titel hierboven al aangeeft. Gingen we dit keer niet met ons ‘kuutje’ (ons liefkoosnaampje voor de Q5) maar met de trein. Het zijn toch 800 km en met de auto zou het met een extra overnachting zijn. En dan waar parkeer je haar? In december zaten we in een buitenwijk met een garage om de hoek. Centrum Parijs is dan toch een ander verhaal.

Dus we zijn met de trein gegaan. Eerst met de auto naar Pamiers. Onze lieve vriendin Marie Amsler, uit het dorp, bood aan om ons naar Pamiers te brengen. Ze zou ons zondag ook weer ophalen.
In Pamiers namen we de regionale trein naar Toulouse. Vandaar de intercité naar Paris-d’Austerlitz. Het was een lange zit, zo’n zeven uren. Daarentegen geen stress op de tolwegen. Een beetje lezen, een beetje eten en een beetje wegdommelen van tijd tot tijd.

Ik heb vooral genoten van het voorbijvliegende landschap.
Erg gevarieerd: weiden, bossen, oude dorpjes, snelstromende rivieren. En dichterbij Parijs drukke wegen en dicht op elkaar gebouwde woonwijken. We stopten in Montbauban, Cahors, Brive la Gaillarde, Limoges, Chateauroux en Orléans.

Vrijdagavond hebben we met Anita en Jimmy uitgebreid genoten van een diner bij Le Louchébem. Het was weer erg goed, als vanouds. En we kregen een glas champagne aangeboden. Vraag me niet waarom, maar het was erg lekker. Een gegeven paard moet je niet in de bek kijken. Zaterdagavond, na de ALV, hebben we gegeten in een brasserie om de hoek van het Hilton met leden van het bestuur. Het was gezellig, maar na de vrijdagavond experience, was het eten relatief niet bijzonder en wel duur. En we kregen geen champagne…..Maar we hadden wel een avond met leuke mensen en kregen afscheidscadeaux.

Oh ja, ik heb op zaterdag ook nog geluncht met Varinia, mijn Argentijnse vriendin. Bistro ‘Trama’ in de rue du Cherche-Midi. Het was lekker, gezellig, veel gekletst, zoveel gekletst dat ik Marcel’s verschillende telefoontjes en berichtjes gedurende meer dan een uur niet hoorde. Waarvoor mijn excuses, darling.

Maartje

Het Nederlands gezegde luidt ‘maandag is wasdag’.

Sinds wij in Lagarde wonen is de maandag voor ons marktdag in Mirepoix geworden. Het is een levendige markt die het centrale overkapte plein en verschillende zijstraten beslaat.

Het is een markt zoals die hoort te zijn. Het aanbod is veelzijdig te noemen. Zoals vlees(waren), groenten, fruit, vis, oesters, kazen, slakken, wijn. Natuurlijk ook schoenen, jassen, jurken, broeken.

In maart 2016 maakten we voor het eerst kennis met deze markt.
We waren de markten van Parijs en StG gewend. Je doet je boodschappen, je weet precies wie waar zijn kraampje heeft. En dat is het dan. Geen geslenter.

Hier daarentegen is het HET moment van de week om kennissen en vrienden te ontmoeten. Dus midden in het gangpad stilstaan, kusjes uitwisselen en natuurlijk de laatste nieuwtjes. Een teken dat wij ons steeds meer lokaal gaan voelen werd vandaag weer bewezen.

We kwamen Tony en Sheila tegen, goede vrienden uit Lagarde. Philippe en Béatrice, ook uit Lagarde, die boerenkool kochten bij onze vaste groentekraam. George, die samen met mij bij de wandelclub van Mirepoix zit. Dus het was in het voorbijgaan ‘salut et à demain’.
Verderop ontmoetten we Lina en Jean-Paul, die met mij bij de Tai Chi-club zitten. En bij al deze ontmoetingen, blokkeerden wij het gangpad. Niemand die er iets van zei.

De klap op de vuurpijl: het was vandaag een bloedmooie, vroege, lentedag, 19 graden.

En ja ik heb een wasje gedraaid.

Maartje

Een paar maanden geleden vroeg Sue Korteweg of ik zin had om een keertje mee te gaan met de wandelclub van Mirepoix.
De officiële naam is ‘Les Randos de l’Aubo’.
De eerste twee keren zijn gratis.
Als je serieus wilt meedoen word je vriendelijk verzocht om lid te worden tegen een vast bedrag van EUR 35 per jaar. Tevens moet je een medische verklaring kunnen overleggen.
Vorige week, 14 februari, liep ik voor de tweede keer mee en besloot toen om de knoop door te hakken en officieel lid te worden.
Op vrijdag 17-02-2017 – een interessante datum, als je goed naar de cijfercombinatie kijkt, vond de keuring plaats. Inclusief een cardiogram, verplicht sinds 1 januari 2017.

En ja ik ben goedgekeurd. Verbaast me dat? Natuurlijk niet nu we in deze gezonde omgeving wonen…. Waar zelfs de premie van de aanvullende ziektekostenverzekering minder kost dan in StG en Parijs.

Het zijn mooie tochten van zo’n 8-10 km, door bossen, velden, over zandpaden en landweggetjes. En met schitterende panorama’s naar de besneeuwde bergtoppen. Er wordt regelmatig een korte pauze gehouden en aan het einde is er een koffie/thee of een sapje met een koekje.

Maartje

Dit jaar zijn we naar het carnaval gegaan, een week voordat het in Nederland los barst. Dat kon omdat in Limoux de langste carnavalsperiode is van de hele wereld.
Ze smokkelen een beetje want in feite zijn het een reeks evenementen in weekenden.
Op zondag de 19de was de optocht van de dames; in bijna Venetiaans lijkende kostuums en maskers stonden ze in de zon of een met confetti besneeuwd plein, en gingen daarna onder begeleiding van een blaasband van het ene café naar het ander aan de place de la République terwijl andere mensen, al dan niet verkleed, in het zog mee gingen.
Het was “bon enfant”, niet erg drukbezocht, en buiten het toeristenseizoen. Wel bleken er een stel beroepsfotografen te zijn met een dame van de VVV.
Limoux was eens een welvarend wijndorp, met een mousserende wijn en “stille” wijnen, en distilleerderijen maar nu is het vooral een slapend provinciestadje, met een leuke markt, een groot winkelcentrum en een historisch centrum aan de rivier Aude.
De tocht tussen Mirepoix naar Limoux gaat door wijn landschap, over heuvels met mooi uitzicht en langs landerijen met schapen, geiten en koeien. Prachtig nu met het opkomende groen en heel veel witte bloempjes aan de grond tegen de nog dorre wijnranken aan.