Van 4 tot 9 december waren we in NYC. Blue Heron, Marcel’s US klant, had hem uitgenodigd om een weekje mee te draaien in hun kantoor aan Madison Ave. Een bezoek aan deze metropool staat al heel lang op mijn wensenlijst. Yep, je voelt het al aankomen, Marcel vroeg me of ik zin had om mee te gaan. Wat denk je? Ik zei volmondig ‘ ja graag’.

De voorbereidingen begonnen met het boeken van de vluchten. We vlogen Air France, heen in de A380 en terug in de Dreamliner van Boeing. De A380 is het grootste passagierstoestel met een bezetting van 500 passagiers. Andere wetenswaardigheidjes: lengte 73 m, spanwijdte 80 m en het is een dubbeldekker. De Boeing was minder sensationeel.

Ik had een ‘ te doen’ lijstje samengesteld. En mijn stevige Doc Martins schoenen aangedaan want Manhattan is een ‘ loopstad’. En ik heb heel veel gelopen en veel naar boven gekeken want de skyline is ongelooflijk mooi. Ik had de eerste avond dan ook nekpijn. Op maandag heb ik de gratis Staten Island Ferry genomen die vlak langs het Vrijheidsbeeld vaart. Oef wat een uitzichten. Leslie, een oud-collega van Marcel, heeft ons die eerste avond meegenomen naar de Oysterbar in de Grand Central Terminal.

Verder op het programma stond Rockefeller Center met de kerstboom en de ijsbaan. Central Park met de eekhoorntjes en zijn skyline. Ben Berkowitz, die we kennen uit Amsterdam, werkt daar bij NBC.

Marcel had donderdag geen afspraken dus gingen we samen op stap. Een van de nieuwe attracties in NY is de ‘High Line’. Dit is een park dat is aangelegd op de vroegere rails van de treinbaan die voor de transporten van vlees en graan zorgden.

Vrijdag hebben we geluncht met Jana, een oud-collega van Marcel. En de rest van de middag weer veel gewandeld. ’s Avonds was het afscheid nemen van de ‘ city that never sleeps’.

Het waren heel bijzondere dagen.

Marcel – dank je wel – dat je me hebt meegenomen.

Maartje

Vanmorgen liep ik mijn draf rondje voor de conditie en zo en op de terug weg zag ik iets in de greppel liggen. Ik had mijn lenzen niet in en geen bril op en dacht eerst dat het een jerrycan was of zo. Maar bij nader kijken had het haren…er lag een aangereden everzwijn in de greppel.

Er zijn hier veel zwijnen en herten en de lokale jachtvereniging is vaak druk. Zelfs tot in het dorp staan er dan borden “Chasse en cours” en lopen er mensen met geweren rond. Wel met oranje hesjes en petten, maar toch.

Het is mooi weer vandaag en we gingen in de ochtend naar Lavelanet omdat er op vrijdag markt is. Normaal gaan we op maandag naar Mirepoix en we kennen nu ook de vrijdag markt van Foix met de Nederlandse kaasboer.

Lavelanet is geen mooi stadje. Behalve dat Fabien Barthez er is geboren en er een grote Portugese gemeenschap is heeft het weinig om trots op te zijn. Het benen messen museum wellicht. Maar het ligt centraal en het heeft een grote markt.

Lees verder →

Zo. We hebben dus al zes weken niets op de website gezet.

Uiteraard nam de verhuizing nog al wat tijd en moeite in beslag maar we hebben het nu zo goed als rond en leven in een klein dropje in de Ariège.

We hebben zelfs een aanloop katje, een buitenslaper waar we toch binnenkort de castratie voor moeten regelen – de vraag is hoe het nuchter te vangen op een ochtend en hem naar de afspraak bij de dokter te krijgen.

Afspraken voor dieren bij de dokter gaan sneller dan voor een mens; de huis arts kan ons pas tegen het einde van de maand zien ondanks een vernieuwde jichtaanval.

We zijn al naar de kust geweest en in de bergen, ook met mijn ouders die hier laatst voor een week waren met Bep, en we waren een lang weekeinde met vrienden uit Le Pecq in Marseillan in de buurt van Sète.

Binnenkort een weekeindje naar Cahors, dan naar New York om een klant te bezoeken en dan wordt het al kersttijd en gaan we naar Nederland.

Het is een tijdje stil geweest. Niet omdat er niets te schrijven viel maar ik had geen tijd. En mijn hoofd stond naar andere dingen.

We hebben sinds mijn laatste verhaaltje meer dan 1600 km gereden. Van het noorden naar het zuiden en vice-versa. We wonen officieel nog steeds in StG maar er is veel te doen in Lagarde, voordat de verhuiswagen eind september komt voorrijden. Een andere reden waarom we relatief gezien meer tijd in Lagarde doorbrengen: we hebben hier veel meer leefruimte dan in ons appartement in de Yvelines. Begrijp me niet verkeerd. We hebben er vijf jaar lang heerlijk gewoond met een onovertroffen uitzicht dat moeilijk te evenaren is. Zelfs met de Pyreneeën als uitzicht hier. Er is tenslotte maar één Eiffeltoren die ons elke dag toescheen. 

Lagarde sluit ons steeds meer in haar armen. En het Occitaans dat hier gesproken wordt is steeds makkelijker te volgen. Marcel betrapte me er recentelijk op dat ik sommige woorden in het plaatselijke accent uitsprak. 

Het huis begint steeds meer ‘ons thuis’ te worden. Het fornuis en de afzuigkap zijn geïnstalleerd en de anti-spatwand is nu ook bevestigd op de `niet-waterpas` muur. Je moet je voorstellen, je koopt een rvs spatwand van 150 x 50 cm. Op de achterkant zijn plakstrepen bevestigd voor een ‘ easy’ installeren. Maar dat geldt alleen voor een rechte muur. En tja, daar ontbreekt het hier aan. Marcel heeft het probleem op een praktische manier opgelost. Bravo. 

Nu ik dit schrijf wordt de badkamer onder handen genomen, renovatie is een ander woord. De badkuip wordt vervangen door een inloopdouche. Er komt een dubbele wastafelmeubel. Ook nieuwe muren en een verlaagd plafond. En een nieuwe vloerbedekking. We leven sinds een week `badloos`. We douchen bij de buren en bij onze goede kennissen Tony en Sheila Bathurst, die om de hoek wonen. Andere kennissen hebben hun badkamer ook aangeboden, maar dat is verder lopen. 

Op naar de volgende fase.

Maartje

Marcel kookt op het nieuwe fornuis

Is er een nieuwe traditie geboren? In navolging van het Boekenbal dat elk jaar in Amsterdam plaatsvindt heeft Parijs nu ook Le Boekenbal.

Het bal vond plaats op 2 juni, in de residentie van de ambassadeur. Dress code: zwarte stropdas/feestelijke kledij. In andere woorden: smoking voor de heren.

Sommige heren namen de woorden `zwarte stropdas` wel erg letterlijk. Dus mooi pak met een zwarte das. Marcel zag er in zijn smoking pico bello uit. Ik droeg een van mijn geliefde Cora Kemperman creaties.

De bekende Vlaamse schrijver en theaterman Tom Lanoye droeg voor uit eigen werk, het muzikale gedeelte werd verzorgd door de Milky Way Swing Band.

Het slechte weer was een spelbreker, we konden jammer genoeg niet genieten van de hele mooie tuin. In al deze jaren dat we hier wonen hebben we een grote vrienden/kennissenkring opgebouwd. Het `heee hallo, jij ook hier`; en `hoe gaat het met je` waren niet van de lucht. We hebben later met Tom Lanoye gepraat over Europa, Brexit, en hoe nu verder.

Op weg terug naar huis hoorden we dat verschillende stations van de RER C en B gesloten waren. Dat de place de la Concorde blank stond en dat het Louvre en Musée d`Orsay dicht zijn. En het waterpeil van de Seine stijgt nog steeds. Later vandaag (3 juni) wordt de hoogste stand verwacht. Het zijn duistere tijden.

Maartje – 2-6-16

Maartje en Tom Lanoye

Beide data hebben voor Nederland en Frankrijk dezelfde betekenis. Herdenking van de doden.

In Orry-la-Ville bevindt zich het Ereveld voor de Nederlandse soldaten die gevallen zijn in Frankrijk. De afgelopen paar jaar hebben Marcel en ik de grote eer gehad om namens de Nederlandse Vereniging voor Parijs e.o. een krans te leggen. Marcel als voorzitter en ik als vice-voorzitter. Het was weer een zeer indrukwekkende ceremonie. Onder stralende mei luchten. Gelukkig was het minder heet als vorig jaar toen verschillende aanwezigen zich niet op de been konden houden oftewel bezweken onder de koperen ploert. Na afloop was er gelegenheid om het glas te heffen. We zijn niet lang gebleven omdat we niet in de avondspits terecht wilden komen. Orry-la-Ville ligt op zo`n 50 km ten noorden van Parijs. En de A1, via de luchthaven Charles-de-Gaulle, vervolgens de A86, slippen tegen vieren al snel vol. 

Thuisgekomen hebben we het pakken van de koffers en auto afgemaakt zodat we donderdagochtend meteen konden vertrekken.

Marcel had al eerder gezegd dat we woensdagavond zouden moeten vertrekken om de grote uittocht van het lange Hemelvaart-weekend te vermijden. En dan ergens overnachten, bijvoorbeeld op een van onze vaste overnachtingsadressen in de Creuse. Maar we waren te laat. De volgende dag was het inderdaad een groot drama op de uitvalswegen. We stonden in een langzaam rijdende file tot even voor Orléans. Daarna was er geen vuiltje aan de lucht. Maar we kwamen pas tegen vijven bij Hans en Siranouche aan ipv om 15.00. Grumpf! Een leer voor een volgende keer? We hebben fijn bijgepraat en zijn de volgende ochtend tegen half twaalf verder naar het zuiden gereden. Marcel had in de ochtend nog een werkinterview.

Onderweg stak een stormachtige wind op: le vent d`autan of le vent des marins. Deze wind waait van de Golfe du Lion via de Toulouse Lauragais vlakte naar de Atlantische kust. En kan windstoten van 100 tot 120 km bereiken. De storm heeft een paar dagen aangehouden.

Op zondag, 8 mei, vond de Franse herdenking plaats. De voorzijde van ons huis kijkt uit over het dorpspleintje met geknotte plataanboompjes en het oorlogsmonument. `s-Morgens vroeg had Marcel al gezien dat er vlaggen werden neergezet bij het monument. Na het ontbijt begon hij met het wegbikken van de tegeltjes achter het fornuis. Het maakte een hels kabaal en dat op een zondagochtend. Ik ben naar de buren gegaan om uit te vinden of het kabaal tot hen doordrong. Dit was gelukkig niet het geval. De buurvrouw maakte me erop attent dat de ceremonie om 11.30 zou beginnen. Het was nu 11.25. We zijn er allebei geweest. Niet in ons zondagskloffie, maar dat viel niet eens op. Dit is tenslotte de Ariège, Catharenland! Na afloop bood de burgemeester een drankje aan in het gemeentehuis. Dit was dé gelegenheid om ons voor te stellen. We hebben met allen gesproken, niet dat men nieuwsgierig was. Hoe kom je erbij….

Maartje