Lieve medegenoten, het was de tijd van het jaar.

Of M&M gaan naar NL. Of ze blijven hier. Dit jaar besloten ze een kleine week naar NL te gaan. Weet je ik voelde het aankomen. Moeilijk uit te leggen hoe het voelt. Misschien heb ik onwillekeurig woorden opgepikt als ‘welke data zal ik boeken’ of ‘nemen we de A20/A71/A34 en dan via Bouillon’?

Wat het is, is het. Ik probeerde zo huiselijk mogelijk te worden. Niet eenvoudig met mijn vrijheid blijheid motto. Maandag 23 december. Ik kwam in de vroege ochtend binnen via het slaapkamerraam. Hield me rustig, hield me slapende. Maar het mocht niet baten.

Om negen uur werd ik door Marcel liefdevol opgepakt en buiten de deur gezet. Ik weet ze vinden het vreselijk om me aan mijn own devices over te laten. Maar alles liever dan aan een rood riempje meegenomen te worden op een lange, lange autotocht.

Ik had opgevangen dat huisvrienden Marie en Rudi een oogje in het zeil zouden houden. En ze hielden woord. Brokjes en blikjes tonijn werden voor me klaargezet in de tuin.

Ik moest natuurlijk snel zijn anders werd het voor mijn neus weggekaapt. Ik ging elke dag kijken of de luiken al weer open waren…. Vandaag, 29 december, werden mijn gebedjes beantwoord. De luiken waren open en het buitenlicht scheen uitnodigend.

Lieve M&M, I am a happy cat.

We wonen aan de voeten van de Pyreneeën, het dichtstbijzijnde skiestation  ligt op zo’n 40 km en de Middellandse zee op 150 km.

Dus je kunt rustig stellen dat we in een soort driehoek wonen. Skiën, zwemmen – u zegt het maar.

De mensen die hier wonen, maar ook de meteokenners, spreken van een microklimaat. Korte, gematigde winters, een lang voor- en najaar en een zomer met aangename temperaturen. Zo’n max 30 graden met een briesje.

Waarom dit briesje? We bevinden ons in een zogenaamde corridor. In het gebied tussen Narbonne en Toulouse staat er bijna altijd een behoorlijke wind. ‘Le vent d’Antan’ of ‘le vent Marin’. Er wordt ook regelmatig voor gewaarschuwd wanneer je op de péage A61/A66 rijdt. Deze wind komt dus uit het westen.

Nu zijn we beland in 2018. De winter was lang, lang, lang. Met sneeuw tot in maart toe. En het voorjaar was nat, nat, nat. Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat de natuur deze regen hard nodig had.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld in Nederland, waar deze maanden zonnig, zonnig waren. Met geen regen van betekenis. Het probleem dient zich nu aan in Nederland: droogte.

Waar wil ik naar toe? Het microklimaat. Daar is deze zomer weinig van te bekennen. Er is geen hoognodig briesje en het is ongelooflijk WARM. Een geluk dat het voorjaar nat, nat, nat was. De bodem is niet door en door droog. En daardoor hebben we hier ook minder snel last van brandhaarden.

Iedereen roept dat dit ‘ très exceptionnel’ is.

Laten we het hierbij houden. En dat we spoedig de ‘ vent d’antan of de vent de marin’ weer mogen verwelkomen.

Maartje  06082018

De luiken aan de straatkant (lees – noordkant) van ons huis zijn beschilderd in een Baskische rode kleur. Waarom ik dit schrijf? Omdat ik erg tevreden ben met het resultaat. Waarom dit herhalen?

Als je terugbladert op de website dan stuit je op mijn vorige verslagen over het wel en wee van schilderen van luiken. En nee dit wordt geen dramaverslag.

Al doende leer je over merken, werkzaamheden, kostenplaatjes en hoe op die kosten te besparen of juist niet.

Toen wij vorig jaar aan de Hercules taak begonnen van de ongeveer VIJFTIEN luiken, vroegen we advies over de juiste manier van werken, welke producten te gebruiken etc. etc. Al doende leerden we ook van dorpelingen die welgemeend advies gaven. Zij die bleven hangen omdat het wel errug gezellig was om met de Nederlandse nieuwkomers te praten. Enfin. Begin september 2017 hingen alle luiken aan de achterkant. We waren begin juni begonnen!

Ik zal niet meer uitweiden over schuren, schuren, insectenbehandeling, onderlaag na onderlaag en ten slotte de DRIE verflagen. Dat is namelijk verleden tijd.

Terugkomend op de eerste alinea. Eerlijk gezegd werd ik van het vooruitzicht zoals beschreven in de vierde alinea niet echt vrolijk.

Marcel herinnerde zich dat Nico Comte, de schilder die verschillende muren binnenshuis had geschilderd, de lokaal geproduceerde verf van Maestria gebruikt. Relatief genomen is dit merk per pot duurder dan V33. Maar een verschil van dag en nacht w.b.t. het werken.

Eén keer schuren – GEEN insectenbehandeling – GEEN onderlagen. Simpel: twee verflagen. And that is it. Omgerekend waren de kosten per oppervlak een stuk lager en mijn humeur veeeeel vrolijker. En uiteindelijk hebben we minder verf gebruikt.

We spelen zelfs met de gedachten om volgend jaar de luiken aan de tuinkant te herschilderen met Maestria.  En niet pas over vijf jaar. Yes, you may call us crazy.

AMEN!

Maartje, 2-8-18

Het resultaat

De werkplaats

Col de port

Dit weekeinde hadden we even niets te doen en het was nog mooi weer ook dus hebben we de auto gepakt voor een lange tocht in de bergen. Vrienden van ons gaan vaak naar de Couserans en dat wilden we ook wel zien. Ons doel werd Seix, zo’n typische naam met X zoals Foix, die in deze buurt wijzen op een andere taal dan het Frans of Occitaans. Gallo-romaans wellicht. Niet ver van Seix ligt Soeix. Andere on-Franse namen van dorpen zijn Aleu, Biert, Alos, Aulus, Ustou.

Onze tocht ging via Lavalenet, richting Montségur en Roquefixade en dan door naar Tarascon-sur-Ariège. Mar voordat we bij deze laatste stad aankwamen gingen we rechtsaf de bergen in naar de Col du Port. An de andere kant reden we naar het fraaie Massat om uiteindelijk in het dal te komen van de rivier Le Salat.

In Seix, een klein dromerig plaatsje met een fraai centrum, liep het tegen etenstijd en we wisten dat onze vrienden graag stoppen bij de Auberge des Deux Rivières. Maar terwijl we vele terrassen en eettentjes zagen, niet de auberge.

Maartje belde met het restaurant en viel al snel van het Frans in het Nederlands omdat er een Belg aan de andere kant van de lijn was. Ja er was plek en het restaurant lag 6 km verder langs de rivier stroomopwaarts. Het heet “twee rivieren” omdat op die plek de Alet in de  Salat over gaat.

Er was een terras, maar er waren wilde bijen actief dus we gingen in de koele eetzaal zitten waar er een menu kaart was met gerechten uit de Ariège en wat Belgische kostelijkheden zoals konijn met stroop.

Robert en Philippe hebben het restaurant in 2014 overgenomen van Ingrid en Eric, de laatsten in een hele lange reeks van de familie Dougnac. Robert deed het ontvangst en Philippe staat in de keuken en, later, komt ook de zaal in om te vragen of het naar wens was en om de desserts op te nemen. Twee honden laten af en toe hun neuzen zien in de hoop dat er iets op de grond valt.

We hadden een terrine vooraf, gevolgd door roti de porc de lait voor Maartje en een forel voor Marcel. Het varkensvlees kwam met een gelige saus die wat zoets had. Ik proefde er ui in en zag laurier. Philippe vertelde dat het heel zacht gestoofde uien waren (of ‘aluintjes’ zoals hij zei) met melk, tijm en laurier.

De vis was niet vers, dat stond ook op het menu, maar kwam uit de diepvries. Het kwam we uit de regio. Het waren wilde forellen – niet gekweekt zoals ik ze hier kan kopen -, klein en met rozig vlees omdat het de echte arc-en-ciel waren en geen faro.

Philippe zei dat goed en snel ingevroren vis vaak beter is dan verse vis van een paar dagen oud, en dat het voor hun moeilijk was in te schatten hoeveel verse vis ze op een dag nodig hebben.

Uiteraard zit er vis in die twee rivieren, vissers genoeg langs de kant.

Na de lunch reden we naar Couflens en Salau, verder stroomopwaarts. Op een gegeven moment komt her water van alle kanten de bergwanden af om naar de rivier te gaan. Het was zonnig in het dal maar de bergtoppen waren nog wit van sneeuw dus er is een hoop smeltwater.  Het is een schitterende vallei waar we zeker vele wandelingen kunnen maken mits we er een overnachting bij regelen want hoewel het niet ver weg is in kilometers is het toch wel twee-en-half uur rijden. We zagen wat leuke kleine huisjes langs de rivier te koop….

Behalve van de bergkoeien die melk maken voor de Bethmale en Rogalais kazen, als wel de geiten en schapen wiens melk daar ook voor wordt gebruikt, was dit berggebied bekent vanwege de elektriciteit, bosbouw en mijnen. Er wordt een groen marmer gedolven en er was een mijn voor Tungsten – een mineraal dat steeds meet in trek is bij de elektronica-industrie en wapenfabrikanten en voor Frankrijk een strategisch belang heeft.

De mijn werd zo’n dertig jaar geleden gesloten omdat er toen een enorm aanbod op de markt was, uit China onder anderen, die de prijs deed kelderen.

Nu heeft een Australisch bedrijf een 80 percent aandeel in de mijn met een lokaal bedrijf dat toestemming heeft om te bestuderen of verdere delving mogelijk is.

Maar de oude mijn is niet schoon en zit zelfs vol met asbest en de lokale bevolking vreest dat dei afval, en de nieuwe activiteiten, hun groen dal gaat vergiftigen. Sommigen zin de mijn als een kans voor werkgelegenheid terwijl de ecologisten – vaak lui met een staatsbaan in een grote stad zoals Toulouse – hameren op de groene aspecten. Maar de lokale burgemeester en de restaurateurs willen dat de vallei groen blijft vooral omdat het onderdeel is van een natuurreservaat en de zeldzame “harige aasgier” er leeft.

Wij reden weer terug en zullen onze wandelingen proberen te doen voordat er grote vrachtwagens met steen over de smalle weggetjes rijden. We namen een snellere maar langere weg via St Girons en Foix. Vlak voor Foix kwamen we in een plotselinge file te staan. Er was een ongeluk gebeurt. In de kortste tijd was er de gendarme, brandweer, politie, nog meer brandweer etc. Toen we na ongeveer een half uur door konden rijden, via de andere kant van de weg met verkeersregelaars, zagen we minstens drie motorrijders roerloos op het wegdek liggen. We zagen geen auto met schade en hebben geen idee wat er gebeurd was maar drie motorrijders dat betekent minstens twee motoren. Waren ze bewusteloos or erger, dat konden we gelukkig niet zien maar met snelheid achterover op je rug en hoofd (helm) op het asfalt vallen is geen akkefietje. Toch wel wat aangeslagen reden we verder naar huis.

Het begon een paar weken geleden. Het afwateringssysteem maakte overuren althans zo klonk het. Het is een oud huis met haar kwalen die soms van licht tot erger worden.

Een voorbeeld: als we een douche namen en het toilet op de begane grond werd tegelijkertijd doorgetrokken, dan ‘rochelde’ het toilet op de eerste etage. Erger nog als de wasmachine op datzelfde moment aan het spoelprogramma begon dan leek het of het huis tot leven kwam. We dachten dat er ergens in het binnenste van al die leidingen een grote luchtbel zat. Of er was een opstopping die ik (Maartje) probeerde te vermorzelen met liters chloorwater en schoonmaakazijn. Toen Marcel vorige week het toilet gebruikte toen leek het tot een vulkanische uitbarsting te komen. Op zo’n momenten realiseer je je dat het binnenste van het huis veel raadsels heeft.

Dus hebben we onze loodgieter Eric Garcia gebeld. Ik heb zo goed en kwaad als het ging uitgelegd wat er aan de hand was. Onze versie dan. Hij zei ‘maak je geen zorgen, ik kom zaterdag vroege avond langs’. Vroege avond werd tenslotte even voor achten toen zijn bekende busje voorreed. Hij wilde naar boven gaan om te kijken of het probleem in de badkamer lag. Maar stopte meteen op zijn schreden toen ik hem vertelde dat de ‘rochelende’ geluiden ook hoorbaar waren in het toilet en meer specifiek het kleine fonteintje. Hmmmm. Laat ik eerst maar eens kijken hoe het met jullie afvoerputje is gesteld. Afvoerputje? Yep, waar de afvoerleidingen uitkomen in de grote rioolbuizen. Het was me de afgelopen dagen al opgevallen dat het vochtig was rondom dat putje. Maar ja wat wil je het heeft gesneeuwd en veel geregend.

Eric maakte het putje open en toen was het zelfs voor mij duidelijk dat het putje tot aan de rand verstopt zat. OEF! Mijn eerste vraag was ‘wie is hiervoor verantwoordelijk’. Wie moet het opruimen. Hij zei dat wij dat zijn. Dus het gedeelte tot aan de hoofdbuis. Hij heeft het putje met emmertjes geleegd. Marcel scheen bij met een zaklantaarn en leegde de volle emmers in een ander putje. Het werd later en later en af en toe klonk er een ‘hmmm’. Eindelijk tegen tienen mocht ik de verschillende kranen openzetten om te kijken of het water wegliep. En OUI!

De ‘rochels’ zijn weg, zelfs als we de twee wc’s en de afwasmachine en de vaatwasser tegelijkertijd gebruiken.

Kijk als je de symptomen kent dan was het eigenlijk al geruime tijd duidelijk dat er een probleem was met de afvoer. Zoals het niet altijd 100 procent doortrekken van de wc beneden.

Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. We hebben weer iets geleerd.

De laatste dagen kregen we opmerkingen van veel mensen in het dorp dat we de riooldienst hadden kunnen bellen…en die komen ook binnenkort voor een inspectie.